Και λίγα… πάθαμε

Όλο το ματς στο Τελ Αβίβ για τον Άρη συμπυκνώνεται σε μια πολύ απλή αλλά αυθόρμητη κίνηση των φίλων της ομάδας της Θεσσαλονίκης που… πετούσαν με την αποστολή. Το ζεστό χειροκρότημα στον Κουέστα με το που μπήκε από τους τελευταίους στο αεροσκάφος.

Αυτός ο αγαθός σχεδόν δίμετρος γίγαντας είναι υπεύθυνος που ο Άρης διατηρεί τις πιθανότητές του για πρόκριση και ο κόσμος του το αναγνώρισε, καταπίνοντας όσα κατά καιρούς του έχει.. σύρει. Αν δεν ήταν αυτός σήμερα ο Άρης θα είχε να διαχειριστεί εκτός από ένα βαρύ σκορ και μια δύσκολη επόμενη μέρα.

Ο Ισπανός την κάνει λιγότερη επώδυνη και σίγουρα διαχειρίσιμη. Δεν θα είναι εύκολο (ίσα-ίσα που συνιστά μια μίνι υπέρβαση) και ασφαλώς καθόλου ρεαλιστικό αν ο Αρης εμφανίσει ανάλογη προβληματική εικόνα.

Η Μακάμπι, δεν είναι Γκόμελ και τιμώρησε όλες τις αδυναμίες που έχει αυτή τη στιγμή ο Άρης. Ο Ίβιτς διάβασε την ανορθογραφία που υπάρχει στη μεσαία γραμμή, την αν ετοιμότητα του Νταμπό, την έλλειψη ταχύτητας του Ντουκουρέ, έστησε παγίδες στα χαφ μελετημένες, ώστε να κλέψει την μπάλα, και με την αγωνιστική τους συμπεριφορά οι μέσοι του Άρη εξυπηρέτησαν πλήρως τα πλάνα του Ίβιτς και του έκαναν την ζωή ευκολότερη.

Ταυτόχρονα κανείς δεν απέφυγε τα πολύ μεγάλα έως τραγικά λάθη. Δεν υπήρχε έστω και ένας με καθαρό μυαλό και το άσχημο ήταν ότι δεν υπήρχαν τα… κουράγια σχεδόν από κανένα να ασκήσει μια έστω υποτυπώδη πίεση με συνέπεια η μετάβαση των ισραηλινών από την άμυνα στην επίθεση να γίνεται με μεγάλη ευκολία, κάνοντας δύσκολη τη ζωή των δυο στόπερ και των δυο πλάγιων μπακ.

Ο Μπούργος ήθελε προφανώς με τον τρίτο χαφ να πάρει το έλεγχο του κέντρου με υπεραριθμία αλλά δεν λειτούργησε καθόλου αφού ακόμη και ο θεωρητικά πιο έτοιμος χαφ αυτή την περίοδο, ο Ντουκουρέ δεν ήταν σε καλή μέρα και δεν μπόρεσε να ακολουθήσει τον ρυθμό. Από την πλευρά της η Μακάμπι έκανε (αν έκανε) μόνο ένα λάθος στον αγώνα, έβγαλε πολύ μεγάλη ένταση και καθαρό μυαλό, χτυπούσε μεθοδευμένα και χωρίς ρίσκο.

Είχε σε σχέση με τον Άρη τρία φορ και τα αξιοποίησε στο έπακρο απέναντι σε μια ομάδα που είχε ένα φορ και αυτό ανέτοιμο που – άγνωστο γιατί- έμεινε στο παιχνίδι όλο το 90λεπτο. Κάτι ακόμη που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι οι παίκτες του Άρη πιάστηκαν πολλές φορές από την κάμερα να δίνουν οδηγίες ή να ζητούν εξηγήσεις ο ένας από τον άλλο. Κάτι που δεν δικαιολογείται να συμβαίνει επανειλημμένα σε μια ομάδα. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουν ξεκάθαρους ρόλους στο αγώνα. Ελπίζω να οφείλεται στην έλλειψη συνοχής εξαιτίας των πολλών νέων προσώπων.

Τα οποία όμως νέα πρόσωπα δεν ήταν και τόσα πολλά ώστε ο Άρης να εμφανίσει επί 90 λεπτά μια τέτοια ασυνδετη και δίχως προσανατολισμό εικόνα. Πίρσμαν (ο οποίος είναι στην ομάδα από την πρώτη ημέρα της προετοιμασίας) , Νταμπο και Γκρέι ήταν οι τρεις νέοι ποδοσφαιριστές που προστέθηκαν σε ένα σύνολο οκτώ "παλιών" στην αρχική ενδεκάδα.

Κι όμως υπήρχαν πολύ μεγάλα διαστήματα που ο Άρης έμοιαζε ομάδα δίχως καμία απολύτως συνοχή και στόχευση, άθροισμα και όχι σύνολο ποδοσφαιριστών. Ακόμη και σε μια τέτοια μέτρια βραδιά, ο Αρης βρήκε 4-5 φάσεις για να πετύχει τουλάχιστον ένα γκολ και αν έμπαινε αυτό του Καμάτσο στις καθυστερήσεις, η ρεβάνς θα ξεκινούσε από άλλη αφετηρία.

Και επειδή ο Μπούργος στάθηκε περισσότερο στις φάσεις που έκανε ο Άρης, ελπίζω να μέτρησε τις ευκαιρίες και της Μακάμπι; Πόσες φάσεις με προοπτική δεν έγιναν ευκαιρίες κατά λάθος, διότι κάπου χτύπησε η μπάλα κατά λάθος ή ο Κουέστα όρθωσε ανάστημα.

Δεν είναι το σκορ που τρομάζει. Είναι η εμφάνιση στα χαφ που εκθέτει και την άμυνα συνολικά. Και ως γνωστόν: «Δείξε μου τα χαφ σου να σου πω τι ομάδα έχεις». Τα ανησυχητικά δείγματα τα είχαμε και στα ματς με την Γκόμελ. Απλά οι Λευκορώσοι δεν είχαν την ποιότητα να τα εκμεταλλευτούν.

Τι μπορεί να αλλάξει σε έξι μέρες εν όψει του επαναληπτικού από τη στιγμή που ο Μπούργος θα στηριχτεί στους ίδιους παίκτες; Αναμφίβολα πολλά αν θέλει ο Άρης να παλέψει για να εξαντλήσει τις πιθανότητές του να προκριθεί.

Το γεμάτο Βικελίδης μπορεί να δώσει μια… χείρα βοηθείας. Το έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν. Δεν αρκεί όμως μόνο ο παλμός του κόσμου. Θα χρειαστεί να βάλουν το χεράκι τους και οι ποδοσφαιριστές με τον προπονητή...